Ang replektibong sanaysay ay isang espesyal na uri ng sanaysay na nagbibigay-diin sa personal na pagninilay at pag-uusap ukol sa mga karanasan, ideya, at damdamin ng isang tao. Sa pamamagitan ng ganitong uri ng pagsulat, nagkakaroon tayo ng pagkakataon na masusing suriin ang ating mga sarili at ang mga karanasan na humubog sa atin bilang mga indibidwal.

Isa sa mga pangunahing layunin ng replektibong sanaysay ay ang makapagbigay ng malalim na pagsusuri sa isang partikular na karanasan. Maaari itong tungkol sa isang pangyayari sa buhay, isang kurso sa paaralan, o kahit isang mahalagang pagtuturo mula sa isang guro o kaibigan. Ang mahalaga dito ay ang pagpapahayag ng mga natutunan at paano ito nakaapekto sa ating pananaw.

Sa pagsulat ng replektibong sanaysay, ito ay inaalayan ng personal na boses. Ang istilo ng pagsulat ay kadalasang mas malikhain at mas lalong nakatuon sa damdamin at saloobin ng manunulat. Sa ganitong paraan, nagiging mas kaakit-akit ang teksto sa mambabasa, at nagiging mas epektibo ang paghahatid ng mensahe.

Isang mahalagang elemento ng replektibong sanaysay ay ang paggamit ng mga halimbawa na sumasalamin sa mga karanasan na nais ipahayag. Sa pamamagitan ng mga tiyak na halimbawa, mas nagiging buhay ang pagsasalaysay. Ang mga personal na kwento ay nagsisilbing tulay upang maipakita ang mga natutunan at ang proseso ng pag-unawa.

Ang proseso ng pagsusulat ng replektibong sanaysay ay maaaring magsimula sa pamamagitan ng pagtatanong sa sarili. Ano ang mga damdamin na naramdaman? Ano ang mga pagsubok na naranasan? Paano nagbago ang pananaw pagkatapos ng karanasang iyon? Ang mga tanong na ito ay makatutulong sa pagbuo ng mas predictably na pagsasalaysay.

Sa huli, ang isang mahusay na replektibong sanaysay ay hindi lamang nagpapahayag ng mga karanasan kundi nag-aanyaya rin sa mga mambabasa na magsagawa ng kanilang sariling pagninilay. Sa ganitong paraan, nagiging makabuluhan ang ating mga karanasan at nagiging daan ito para sa patuloy na pag-unlad at pagkatuto.