Sa isang malayong kaharian, may isang magandang kastilyo na tahanan ng mga mahiwagang nilalang.
Sa loob ng kastilyong ito, naninirahan ang isang matandang tagapagmana na nag-aalaga sa mga lihim at kayamanan ng kaharian.
Ang pangalan niya ay Mang Pedro.
Si Mang Pedro ay isang mabait at mapagmahal na tagapagmana.
Tuwing gabi, siya ay naglalakad-lakad sa malawak na halamanan ng kastilyo, sinasariwa ang mga alaala ng mga naunang tagapagmana.
Isa sa mga paboritong gawain ni Mang Pedro ay ang magtampisaw sa ilog na nagdudugtong sa kastilyo sa kalapit na kaharian.
Isang araw, habang si Mang Pedro ay naglalakad, siya ay napansin ng isang batang mangingisda na nagngangalang Juan.
Si Juan ay may mabuting puso at palaging handang tumulong sa iba. Sa pagkakakita niya kay Mang Pedro, agad siyang lumapit.
“Kuya Pedro, bakit kayo laging nag-iisa dito sa kastilyo? Mayroon po ba akong magagawa para sa inyo?” ang tanong ni Juan na puno ng pagmamalasakit.
Napangiti si Mang Pedro sa kabaitan ni Juan. “Salamat sa iyong pag-aalala, Juan. Ako ang tagapagmana ng kastilyong ito.
Ang aking mga gawain ay nagsisilbing halimbawa sa lahat ng tao sa kaharian.”
“Maaari po bang ako’y maging bahagi ng iyong mga gawain?” wika ni Juan na puno ng determinasyon.
Napansin ni Mang Pedro ang kabutihan at determinasyon ni Juan. “Tunay kang may mabuting puso, Juan.
Tara, samahan mo ako at ituturo ko sa iyo ang mga mahahalagang bagay sa pagiging tagapagmana.”
Mula noon, si Juan ay naging kasama ni Mang Pedro sa pag-aalaga ng kastilyo.
Tinuruan ni Mang Pedro si Juan ng lahat ng kaalaman at karunungan na kailangan para maging tagapagmana.
Sa bawat araw na lumilipas, lumalim ang samahan ng dalawa.
Ngunit isang araw, si Mang Pedro ay biglang nagkasakit ng malubhang sakit. Sa kanyang paghihingalo, iniabot niya kay Juan ang isang maliit na kahon.
“Juan, ikaw ang susunod na tagapagmana ng kastilyo.
Ingatan mo ang lahat ng ito at patuloy na maging mabuting halimbawa sa iyong mga kababayan,” sabi ni Mang Pedro habang hawak ang kamay ni Juan.
Matapos ang ilang araw, pumanaw si Mang Pedro. Sa kabila ng lungkot, si Juan ay nagpasyang sundan ang mga aral at halimbawa na iniwan sa kanya ni Mang Pedro.
Bilang bagong tagapagmana, tinuloy ni Juan ang mga gawain ni Mang Pedro.
Patuloy siyang nagtampisaw sa ilog, nag-aalaga ng mga halaman sa paligid ng kastilyo, at nagiging mabuting kaibigan sa mga taga-ibang kaharian.
Sa paglipas ng panahon, ang kastilyo ay naging sagisag ng kabutihan at pagmamahal sa kaharian.
At sa bawat hakbang ni Juan, ang alaala at aral ni Mang Pedro ay patuloy na namamayani.
Moral ng Kwento
Ang kwento ni Juan at Mang Pedro ay nagpapakita kung paano ang kabutihan at determinasyon ay nagbibigay-daan sa pagtupad sa mga pangarap at responsibilidad.
Sa pamamagitan ng pagtanggap ng mga hamon ng buhay at pagpapanatili ng kabutihan sa puso, maaari nating maging inspirasyon at magbigay ng pag-asa sa iba.
Ang katapatan at pagmamahal sa mga gawain at sa kapwa ay nagbibigay-buhay sa ating buhay at kaharian.
