Sa isang malayong kaharian, may isang magandang prinsesa na nagngangalang Sofia. Si Sofia ay mayroong kakaibang kagandahan at kabaitan.
Ngunit kahit gaano pa siya kahalaga sa kanyang kaharian, mayroon siyang malungkot na sikreto.
Sa likod ng kanyang nakangiting mukha, may lungkot na bumabalot sa kanyang puso.
Isang araw, napagpasyahan ni Princess Sofia na magtago sa isang malalim na gubat.
Iniwan niya ang kanyang kaharian at ang lahat ng karangyaan upang mahanap ang tunay na kaligayahan.
Sa gubat, natutunan ni Princess Sofia na mamuhay nang simpleng buhay. Sa tulong ng mga hayop at halaman sa gubat, natagpuan niya ang kanyang kapayapaan at ligaya.
Tinuruan siya ng mga ibon kung paano kumanta, tinuruan siya ng mga puno kung paano tumula, at tinuruan siya ng mga alon kung paano magpahinga.
Habang tumatagal ang panahon, nakilala niya si Diego, isang mabait at masipag na mangingisda.
Sa pakikipagkaibigan kay Diego, unti-unti niyang napagtanto na ang tunay na kasiyahan ay hindi nasusukat sa kayamanan o karangyaan, kundi sa mga tunay na kaibigan at sa kalikasan.
Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, mayroon paring nag-aalala sa kanya. Ang kanyang mga magulang at ang buong kaharian ay hindi nawalan ng pag-asa na mahanap siya.
Sa paglipas ng panahon, natuklasan ng mga tagasunod ni Princess Sofia ang kanyang tinatagong gubat.
Sa pagkakataong iyon, napagtanto nila na ang prinsesa ay masaya na at may bagong mundo na kanyang tinatahak.
Sa wakas, nagtagpo muli si Princess Sofia at ang kanyang mga magulang. Masaya ang mga ito sa kanyang kaligayahan at sa mga bagong kaalaman na kanyang natutunan.
Sa kanyang paglalakbay sa gubat, natagpuan niya ang kanyang sarili at ang kahalagahan ng tunay na pagmamahal.
Moral ng Kwento
Ang tunay na kaligayahan ay hindi nasusukat sa kayamanan o karangyaan.
Ito ay matatagpuan sa mga simpleng bagay tulad ng pagkakaibigan, pagmamahal sa kalikasan, at pagtanggap sa sarili.
Huwag matakot na maghanap ng sariling daan upang matuklasan ang tunay na kaligayahan.
