Isang araw sa isang malayong nayon, may batang nagngangalang Juanito na punong-puno ng pagmamahal sa paglalakbay at pagtuklas.
Sa kanyang paglalakbay, natagpuan niya ang isang napakagandang kweba na puno ng misteryo at kababalaghan.
Nang pasukin ni Juanito ang kweba, napansin niyang puno ito ng mga kakaibang kagamitan at makukulay na bato. Sa gitna ng kweba, nakita niya ang isang malaking kawayan na pumutok ng liwanag at nagbigay sa kanya ng kapangyarihan na magbago ng kahit anong bagay.
Sa kabila ng kanyang kakulangan sa karanasan, nagpasya si Juanito na gamitin ang kapangyarihan ng kawayan upang tulungan ang kanyang nayon na naghihirap sa kakulangan ng tubig.
Ginamit niya ang kanyang talino at tapang upang palaguin ang tubig sa kanyang nayon at gawing sapat ang suplay ng tubig para sa lahat.
Sa bawat paglipas ng araw, lumalim ang pagmamahal ng mga tao kay Juanito, at naging bayani siya ng kanyang nayon.
Ngunit, sa kabila ng lahat ng tagumpay, hindi nawala sa kanyang isipan ang pagiging mapagkumbaba at pagmamalasakit sa kapwa.
Sa huli, narealize ni Juanito na ang tunay na kapangyarihan ay hindi nanggagaling sa mga bagay o kagamitan, kundi sa kabutihang-loob at pagmamahal sa kapwa. Ang mahiwagang kweba ay naging tanda ng kanyang pagmamahal at kagitingan.
Moral ng Kwento
Sa bawat hamon at kagipitan, ang tunay na kapangyarihan ay matatagpuan sa puso ng mga taong handang magmalasakit at magbigay ng tulong sa kanilang kapwa.
Ang kabutihang-loob at pagmamahal sa kapwa ang siyang tunay na nagpapalakas sa atin at nagbibigay-kulay sa ating buhay.
